یادداشت روز / یک نکته از یک مناظره اقتصادی

به گزارش پایگاه خبری قارتال نیوز، به نقل از عصر اصفهان، در مورد نکات ظریف و علمی مطرح شده در این قبیل گفتگوهای _ نسبتا _ تخصصی، نگارنده و اغلب مردم، نمی‌توانیم جهت گیری خاصی در موضوع مورد نظر داشته باشیم. اما در میان این بحث‌ها، گاهی جملاتی از زبان طرفین می‌گریزد که باتوجه به جایگاه گوینده آن،  بقول علامه قزوینی چه ملتفت ها که نمی‌شویم!

اول این را بنویسم که مهدی طغیانی نماینده مردم اصفهان و عضو هیات رییسه گروه اقتصادی مجلس و سخنگوی آن است. استاد اقتصاد دانشگاه است و ده الی پانزده اثر در زمینه اقتصاد، از وی منتشر شده است. مدافع حذف ارز ترجیحی  بوده و خلاصه در خواجه به ده رسانی برنامه اقتصادی دولت حاضر، بدون اثر نیست. اما ایشان در طول مدت برگزاری این مناظره، هیچ چشم اندازی در توضیح  وضع موجود ارایه ننمود تا بدانیم داستان چیست و صرفا به رد و طرد گفتمان طرف دیگر پرداخت و حداکثر از اجرایی نشدن طرح “کالابرگ” گلایه نمود که آن را برگ برنده حل مشکل اقتصادی مردم می‌دانست. حال از چه کسی گلایه داشتند؟ متوجه نشدیم.

محور اصلی مورد توجه در این مناظره، ضمنا تخلفات کلان در حوزه ارز و زمینه های آن بود و ایشان در بین سخنان خود، غفلتا جمله ای برزبان راندند که برای ما قابل تامل شد. ایشان _ قریب به مضمون _  حوزه اقتصاد کشور را  به بزرگراهی مثال زدندکه نباید در آن، مردم را به سرعت های پایین (مثلا ۱۰ کیلومتر برساعت) محدود و مجبور نمود. بلکه می‌شود و باید برای کسانیکه می‌توانند، با تعیین سقف بالاتری از سرعت مجاز (۸۰ کیلومتر را مثال زدند)، زمینه تخلف را کاهش داد!؟

گذشته از آن که این حرف شبیه به نظرات “طبقه جدید”(*) نخبگان مدیریتی کشورمان، موسوم به گروه کارگزاران سازندگی است که اینک قریب به چهل سال است زحمت ساماندهی به اقتصاد کشور را با همین روشها عملا بر عهده دارند، ذهن  فرد عادی جامعه مثل نگارنده را نیز درگیر سوالاتی می‌نماید. اینکه  آیا منظور دکتر طغیانی این بوده است اگر آنها که توانایی دارند محدود شوند لاجرم تخلف خواهند کرد؟ آیا وی قانونگذار را قادر به رفع این نوع از تخلف نمی‌داند؟ آیا آنها که بزعم ایشان “می‌توانند”، در محدوده سرعت تعیین شده بالاتر (مثلا همین تغییر قیمت ارز ترجیحی خودمان!) خواهند ماند؟ وآنگاه، آیا وضع فعلی در طغیان جاری قیمت ها و اختلاف سهمگین موجود در قدرت خرید بخش عمده مردم و ظهور مشهود و رعب آور مظاهر جوامع طبقاتی، نتیجه اتخاذ چنین روشی از گذشته نیست؟ و سرانجام این سوال که آیا می‌توان نتیجه گرفت که به زعم ایشان راه حل رفع مشکلات موجود اقتصادی کشور، ساز وکار رها کن تا خودش خوب شود است؟

یاد دکتر قاضی زاده هاشمی، وزیر اسبق بهداشت در دولت تدبیر و امید بخیر که فرمودند: خودت بمال! یا جناب دکتر مرتضوی وزیر کار دولت حاضر که در مورد زاینده رود، به کشاورزان اصفهانی توصیه کرد چو دخل ات نیست، خرج آهسته تر کن!

در ابتدای کار مجلس فعلی، نماینده دیگر شهرمان یعنی دکتر عباس مقتدایی دیداری با خبرنگاران داشت و در این جلسه ایشان وعده نمود که مشکل مسکن خبرنگاران را حل خواهد کرد. همان وقت در یادداشتی که منتشر شد، خطاب به ایشان نوشتیم این حرف شما همان نکره مع‌الوصف معروف “می‌دانم و بلدم” است که در هر زمینه‌ای، بر زبان مسئولان و نمایندگان جاری شده و می‌شود. به ایشان نوشتیم مشکل مسکن خبرنگاران را جنابعالی قطعا نمی‌توانید حل کنید. ولی کارهای ساده‌تری وجود دارند که اتفاقا جزو وظایف شماست و باید انجام دهید تا مردم و خبرنگاران هم بتوانند کارشان را انجام دهند. مثلا خودتان در دسترس خبرنگاران باشید. مطالب آنها را در رسانه های عمومی و یا فضای عمومی رسانه، دنبال کرده و پاسخگویی نمایید. در عوض رسانه داری و رسانه بازی را ترک کنید. شرطی هم بستیم که مطلب مارا نخواهند خواند. که نخواندند! مشکل مسکن خبرنگاران حل نشد و موضوع در دسترس و پاسخگو بودن هم که یادش بخیر!

به نظر می رسد دکتر مهدی طغیانی اینک می‌خواهد در حوزه سکانداری و هدایت کشتی اقتصادی کشور نقش آفرین باشد. اما نگارنده می‌خواهد بازهم شرط ببندد که ایشان هم این قبیل مطالب ما را نخواهد خواند و ما را در ابهام خواهند گذاشت. اما می‌ترسم نکند شرط را ببازد و مشکلات اقتصادی کشور را بخدا بسپارند!

 به قلم: نادر مجیدی آهی