اصل مطلب چه بوده؟!!

سال ۷۱ یا ۷۲ بود که دکتر حسین کاوه، محقق ارشد موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر، در نامه‌ای خطاب به وزیر کشاورزی (عیسی کلانتری)، وزیر نیرو (بیژن زنگنه)، استاندار آذربایجان شرقی (علی عبدالعلی‌زاده) و استاندار آذربایجان غربی (قربانعلی سعادت) نوشت که: در شرق دریاچه اورمیه در منطقه وسیعی به طول ۱۴۰ کیلومتر و عمق ۲۰ متر، آب شور در عمق به طرف خشکی پیشروی کرده و آبهای اکثر چاهها شور شده و آبیاری زمین با آب شور موجب شور شدن و غیر قابل استفاده شدن زمین‌ها گردیده است.

در آن نامه علت شوری آب چاه‌ها، از بین رفتن آبهای زیرزمینی و پسروی آب دریاچه اورمیه در اعماق زمین قید شده بود.

حال فکر می‌کنید واکنش این موجودات به پسروی آب دریاچه اورمیه چه بود؟ وزارت کشاورزی از همان سال سطح زیر کشت محصول بسیار آب‌بر چغندرقند را در استان آذربایجان غربی افزایش داد و از ۱۳۷۲ تا ۱۳۹۲ سطح زیر کشت چغندرقند از ۵ درصد به ۲۸ درصد (بیش از پنج برابر) رسید و در سال ۹۴ دقیقا ۳۰ هزار و ۴۰۰ هکتار از اراضی کشاورزی آذربایجان غربی زیر کشت چغندرقند رفت و سالانه ۷۱۰ میلیون مترمکعب از منابع آبی استان و حق‌آبه دریاچه را بلعید و استان آذربایجان غربی به تنهایی تولید کننده ۵۵ درصدِ چغندرقند ایران شد.

در بزرگی رقم ۷۱۰ میلیون مترمکعب آب (آن هم برای هر سال) همین بس که حجم آبهای پشت پنج سد تهران ۵۰۰ میلیون مترمکعب است و تمام به اصطلاح تلاشهای ستاد احیای دریاچه اورمیه، از افتتاح کانال زاب تا احداث تصفیه‌خانه فاضلاب برای شهرهای حاشیه دریاچه، برای رساندن سالانه ۵۰۰ میلیون متر مکعب آب طراحی شده بود. در حالیکه می‌توان ۷۱۰ میلیون مترمکعب آب را از اسارت کشت چغندر رها کرد و حیاتی دوباره به دریاچه داد، به شرط آنکه اراده‌ای به این کار وجود داشته باشد.