روزنامه نگاری در ارومیه ثواب بیشتری دارد!

مناسبت این روز بهانه ای شد تا گفتگویی داشته باشیم با یکی از فعالان رسانه ای شهرمان که در کنار نوشتن مطبوعاتی به تدریس و آموزش در این رشته نیز می پردازد.
کمال الدین نیک رفتار خیابانی به گفته خودش اولین بار در سال ۱۳۷۰ خبرنگاری را شروع کرده و بعدها در روزنامه های مهد آزادی- عصر آزادی و اطلاعات کار خودش را ادامه داده است. در حال حاضر نیز سرپرستی روزنامه اطلاعات در آذربایجان غربی را بر عهده دارد.

وی در کنار حرفه روزنامه نگاری، با داشتن مدرک دکترای علوم ارتباطات اجتماعی از دانشگاه آنکارا، به آموزش و تدریس این رشته نیز می پردازد.
در ادامه مصاحبه پاسخ های این روزنامه نگار را به سئوالات طرح شده مطالعه می کنیم.

روزنامه نگاری حرفه ای سخت و کم درآمد
روزنامه نگاری در تمامی دنیا حرفه ای سخت و مشقت بار می باشد که در برخی موارد نظیر تهیه گزارش از صحنه جنگ، می تواند به قیمت جان خبرنگار نیز تمام شود.
در کشورمان نیز خبرنگاری حرفه ای سخت و زیان آور می باشد که با داشتن شرایط قانونی و سپری کردن ۲۰ سال سابقه می تواند بازنشسته شود.

در کنار سختی های کار روزنامه نگاری، یکی از مشکلات فعالان این حرفه کمی درآمد می باشد بطوریکه بیشتر خبرنگاران نمی توانند با این حرفه گذران زندگی کرده و در نتیجه یا مجبور می شوند به حرفه دیگری روی آورند و یا اینکه شغل دومی انتخاب کنند.

همین موضوع باعث شده است که اقبال و توجه جوانان به روزنامه نگاری بسیار کاهش یافته و لذا فکر می کنم که با این وضعیت در آینده این حرفه در کشورمان، یافتن روزنامه نگار بسیار مشکل خواهد شد.
روزنامه نگار با توجه به مواردی که اشاره شد وابسته به عشق و علاقه بوده و همین علاقه هست که می تواند مشکلات و ناملایمات آنرا به نوعی جبران کند.

روزنامه نگاری در ارومیه ثواب بیشتری دارد!
معتقدم که روزنامه نگاری در شهری مانند ارومیه که شهروندان آن از سازمان ها و ادارات، مطالبه گری نکرده و اغلب نجیب و سر به راه هستند، ثواب زیادی دارد.
چراکه روزنامه نگاران با توجه به جایگاه و نوع فعالیت می توانند این نقیصه را پر کرده و خواسته های به حق مردم را از ادارات و سازمان ها مطالبه نمایند.
بهمین جهت هم معتقدم که روزنامه نگاری در کنار جایگاه مهمی که در جامعه دارد، در شهری مانند ارومیه و خدمت به مردم این شهر، ثواب بالایی دارد.

مواجهه با مدیران رسانه گریز ارومیه ای!
برای روزنامه نگاری مثل من که بیشتر فعالیتم در تبریز و تهران بوده است و حدود ۳ سال هست که در ارومیه مشغول فعالیت شده ام، مواجهه با این حجم از رسانه گریزی تازگی دارد.
در این شهر اغلب مدیران و مسئولان از گفتگو با رسانه های طفره رفته و به نوعی می ترسند. نمونه های زیادی را برای آن می توان ذکر کرد.
برای نمونه استاندار و سایر مدیران سازمان ها در طی سال، به ندرت نشست رسانه ای برپا می کنند.
حتی با درخواست کتبی برای گفتگوی اختصاصی برای روزنامه اطلاعات که به استاندار و شهردار و مدیران یا روسای فرهنگ و ارشاد- مدیریت و برنامه ریزی- دادگستری- صنعت و معدن- اتاق بازرگانی و … نوشتم اما دریغ از یک تماس و یا فرصتی برای پاسخگویی!
در مقایسه با مدیران در تبریز و تهران، بضرس قاطع می توانم بگویم که انگار در کشور دیگری مشغول حرفه روزنامه نگاری شده و با مسئولانی از یک کشور دیگر مواجه شده ام که برایم بسیار تعجب آور بوده و در نوع خود تازگی داشته است.
و همین موضوع بهانه خوبی برای خدمت به مردم و نوشتن درباره آذربایجان غربی و ارومیه ایجاد کرده است.

ضعف در آموزش روزنامه نگاری استان
ارومیه و کلا استان آذربایجان غربی در زمینه آموزش رشته روزنامه نگاری حرفی برای گفتن ندارد.
از وقتی که من در این استان حضور دارم فقط یک دوره نصفه نیمه روزنامه نگاری توسط فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شده که پیشنهاد آنرا هم من داده بودم.
درباره تحقیق و پژوهش در حوزه رسانه ها هم که نیازی به گفتن نیست چون هیچ مقامی در این شهر علاقه ای به رسانه ها ندارد که حمایت کند تحقیقی هم انجام شود!
در این مورد با توجه به اینکه دانشگاه های ارومیه فعال نیستند، فرهنگ و ارشاد و خانه مطبوعات بایستی تلاش مضاعفی داشته باشند که متاسفانه آنها هم دچار روزمرگی شده اند.
بهرحال امیدوارم با حضور دکتر پزشکیان در مقام ریاست جمهوری که خود ارومیه ای هستند، با تغییر مدیران و استفاده از افراد متخصص و کاربلد، به سمت مدیران پاسخگو و رفع محرومیت ها و ضعف های این استان برخوردار از امکانات طبیعی و ثروتمندشدن شهروندان آن گام های موثری برداریم.

گفتگو از نسیم یوسفی پور